Anderson-Bennink-Glerum-Van Kemenade ‘Checking Out’

Reviews

All About Jazz (USA) july 19 2016

https://www.allaboutjazz.com/checking-out-paul-van-kemenade-self-produced-review-by-budd-kopman.php

This quartet has a definite group personality, the parts adding up to make the whole. Each track, while different its particulars, works within the group’s overall sound, arguable anchored in Bennink’s unique drumming. Checking Out is, simply put, great jazz which will get you smiling while your body grooves. (Budd Kopman)

Cadence Magazine (USA) july 2016

Checking Out (Kemo 016) was produced by PAULvan KEMENADE (as) who joins Han Bennink (drm), Ernst Glerum (b) and Ray Anderson (tbn) on a 1/11&12/16 recording (50:35) of 8 compositions by individual band members and Monk’s “Bright Mississippi”. This is a most enjoyable CD full of humor and formal looseness as might be expected from Anderson and a group of Netherlanders. Kemenade has an appealing strangulated sound, often playing short unanswered questing lines. Bennink is his usual kick around self in this tightly coordinated group. Anderson remains one of the most expressive trombonists on the scene and Glerum holds it together occasionally stepping out going counter against the whole band or one on one with another member of the band. Fans of the humor and looseness of ’60s Mingus groups should find great fun with this. The leader has been around since the ’70s and has appeared as leader and sideman on a number of records out of the Netherlands. Wonderful jazz. (Robert D.Rusch)

Salt Peanuts (NO)  september 2016

http://salt-peanuts.eu/record/paul-van-kemenade-2/

Vpro Vrije Geluiden (NL) 11 may 2016

http://www.vpro.nl/vrije-geluiden/nieuwe-releases/2016/week19.html

Opmerkelijke nieuwe releases. Paul van Kemenade International Quartet
Vier keurige heren op ruimschoots middelbare leeftijd, die je gerust (maar zeker niet al te serieus) éminences grises mag noemen op hun vakgebied. Die zich er niets aan gelegen laten liggen dat je heden ten dage ook als heer van ruimschoots middelbare leeftijd geacht wordt hip en beeldig te wezen. Die het duidelijk aan hun laars lappen dat van iedereen maar verwacht wordt dat je meedoet met modieuze trends. Integendeel. Van Kemenade en zijn door de wol geverfde makkers Ray Anderson (trombone), Han Bennink (slagwerk) en Ernst Glerum (bas) spelen hun eigen muziek. Zonder crowdpleasing, maar mèt diep respect voor en doorvoelde ervaring met de jazzgeschiedenis – Andersons hommage aan (free jazz drummer) Charles Moffett is van dat laatste een in het oog springend voorbeeld. Met een gemak, een spelplezier en een ingetogen virtuositeit waar je alleen maar een diepe buiging voor kan maken – en met open mond naar kan luisteren. (AvN)

Jazzenzo (NL) may 2016

http://www.jazzenzo.nl/?e=3373

Al jarenlang vormt Van Kemenade een kwartet met de Amerikaanse trombonist Ray Anderson, contrabassist Ernst Glerum en drummer Han Bennink. Oorspronkelijk maakte ook de Duitse gitarist Frank Möbus deel uit van het ensemble, maar die heeft de band inmiddels verlaten. De vier musici zijn in de loop der jaren steeds meer naar elkaar toegegroeid. Je zou zelfs kunnen spreken van vier musici die met elkaar één nieuw instrument vormen. Ze denken, voelen en spelen organisch en vullen elkaar voortdurend aan.
De combinatie van de emotionele altsaxofoon, de ouderwets schurende trombone, de walking bass en het retroslagwerk is onweerstaanbaar. In de Nederlands jazzscene is er geen band te verzinnen die hier ook maar enigszins bij in de buurt komt. Het samenspel is vlekkeloos en er wordt geïmproviseerd op het scherpst van de snede. Nergens zitten de vier ego’s elkaar in de weg.
Heerlijk op dreef zijn de musici in ‘Alligator Merengue’, een stuk dat aanvoelt als een perfecte maaltijd. In ‘Nothing is Every’ duikt de band de diepte in met een uitgebreid feature voor de altsaxofonist en een meesterlijke walking contrabassolo van Glerum. ‘Left Shoe’ geeft het woord aan trombonist Anderson. Hij laat zijn instrument glijden, zuchten, knorren en raspen dat het een lieve lust is. De compositie ‘Lost Bones’ staat ook op de verzamelaar ‘A Kind Of’.
Grandioos is het ‘Homage for Charles Moffet’, de slagwerkpionier die jarenlang samenwerkte met jazzvernieuwer Ornette Coleman. Een compositie waarin de musici elkaar via tal van omwegen opzoeken, aftasten en aan het slot weer terugvinden. Het krachtige ‘Bright Mississippi’ vormt het sluitstuk van deze magnifieke productie.

Eigenlijk beseffen we in Nederland niet genoeg hoe goed dit ensemble is. Laten we gewoon eens een keer onbescheiden zijn: het kwartet van Anderson, Bennink, Glerum en Van Kemenade is een band van wereldniveau! (Cyriel Pluimakers)

Jazzquad (RUS) 30.05.2016

http://jazzquad.ru/index.pl?act=PRODUCT&id=4440

Nederlandse vertaling: Deze cd is opgenomen door een collectief dat in 2007 is opgericht. Oorspronkelijk vormden ze een kwintet dat nog internationaler van karakter was: naast de drie Nederlanders en de Amerikaanse trombonist, speelde ook een Duitse gitarist mee en samen namen ze het album Who is in charge? op. Sindsdien veranderde het kwintet in een kwartet en in die samenstelling hebben ze het debuutalbum Checking Out uitgebracht. Wanneer je de achternamen op de omslag leest, klinkt het woord “debuut” uiteraard wat misplaatst. Zo behoort Ray Anderson vanaf het eind van de tachtiger jaren van de vorige eeuw tot de wereldtop van jazztrombonisten en is hij, afgaand op deze opname, geenszins van plan die te verlaten. Han Bennink, de oudste van het kwartet, is de levende legende van de Europese free jazz. Bassist Ernst Glerum hoorde ik eerlijk gezegd voor het eerst, wat geheel aan mezelf te wijten is, aangezien Ernst een zeer ervaren muzikant is die veel heeft samengewerkt met leidende jazzmuzikanten in zowel Nederland als de rest van Europa, en met veel Amerikaanse avant-gardisten. Tot slot is daar Paul van Kemenade zelf, de ziel van dit ensemble kleurrijke individualisten, een uitstekende altsaxofonist, componist en bandleider, die zich in de meest uiteenlopende projecten prima op zijn plek voelt. Dat is overigens ook duidelijk te horen op zijn album A Kind Of…. Deze cd is bijna tegelijkertijd met Checking Out verschenen en op onze site kunt u daarover een aparte recensie lezen.

Maar laten we het gaan hebben over dit album. Bij de grote verscheidenheid aan improvisatietaal en technische hoogstandjes van de uitvoerders, klinkt Checking Out vol levensvreugde, positief en soms eenvoudigweg vrolijk. Ik doel hiermee niet alleen op de humoristische klankimitatie-oefeningen van Paul en Ray, maar zeker ook op de algemene sfeer van het album waarin voelbaar is hoezeer de muzikanten genieten van hun gezamenlijke creatie. Misschien wordt die indruk alleen maar gewekt door er van buitenaf naar te kijken en was het tijdens de daadwerkelijke opname van de cd anders, maar tijdens het luisteren kwam bij mij juist dit gevoel naar boven. Het album wordt zonder meer opgeluisterd door twee composities waarin als het ware een vrolijke en zorgeloze geest (specifiek een geest en geen stijl) uit de New Orleans jazz leeft. Dit zijn Alligatory Merengue van Anderson en, ietwat onverwacht, het laatste stuk Bright Mississippi van Monk van zijn album Monk’s Dream uit 1963 (de enige cover op het album en gezamenlijk gearrangeerd door Van Kemenade, Anderson en Glerum).

In de uitgevoerde muziek is de individualiteit van elke componist goed te onderscheiden. Zo lijkt het alsof Glerum (de begintracks Low Profile en Left Shoe) zich goed thuis voelt op het snijvlak van mainstream en avant-garde. Zijn stukken zijn lyrischer of anders gezegd, meer introvert. De beide solisten voelen dat haarfijn aan. Luister bijvoorbeeld naar de manier waarop Anderson begint in Left Shoe en hoe van Kemenade invalt. Anderson is meer geneigd tot muzikale paradoxen en onverwachte wendingen: de rustige stroom in Ominosity mondt uit in een carrousel van free jazz  met de stemmen van de trombone en saxofoon. Homage For Charles Moffett, opgedragen aan de bekende drummer die met Coleman heeft gespeeld, staat bol van de innerlijke spanning, wat onderstreept wordt door het sterke geluid van Van Kemenade en het meesterlijke spel van Bennink. Tot slot vormt Nothing Is Every een ware parade van de vier de muzikanten waarin elk van hen uitblinkt in hun solopartijen. In de stukken van Van Kemenade is een diepe bewogenheid in alle nuances van de hedendaagse jazztaal hoorbaar, zowel in het titelstuk Checking Out met zijn golvende dialoog tussen saxofoon en trombone, als in Lost Bones, een compositie die ik hét voorbeeld zou noemen van neo-cool, met een flinke dosis al hierboven genoemde muzikale humor (en juist deze humor kenmerkt het album Checking Out in vergelijking met de verzamel cd A Kind Of… van Van Kemenade, die ik al eerder heb genoemd). Samen vormen de genoemde muziekstukken, als met zorg samengestelde puzzelstukjes, een gemeenschappelijk muzikaal tafereel van één van de meest interessante kleine hedendaagse jazz ensembles, ongeacht of je het over Europa of over Amerika hebt. (Leonid Auskern)

Jazznu.com (july 2016)

http://www.jazznu.com/cdrecensies/checking-out-getekend-doorleefd-vakmanschap/

‘Checking Out’ getekend door doorleefd vakmanschap.