Van Kemenade’s Three Horns And A Bass ‘In a certain mood’

Reviews

Jazzinsidemagazine (NY USA) january 2015

If proof were still needed that jazz is an international language, that there ara a countless number of extremely talented jazz artists today, and that there is an infinite number of worthy recordings worth discovering, this CD will suffice as evidence. The chances are that most American jazz collectors, unless they have gone out of their way to explore jazz from the Netherlands, have never heard of the four musicians on this set. But, as is apparent within a couple of minutes of putting on this recording,each of theartists are world class. Altoist Paul Van Kemenade has a beautiful tone that is also cutting. Born in 1957, he has been a professional musician since he was 19. He has appeared on over 55 albums, many as a leader. In addition to his work as a leader, his associations through the years include the Bwerlin Contemporary Jazz orchestra, Aki Takase, Jasper Van’t Hof, Eric Vloeimans, Ray Anderson, Han Bennink, Ernst Reijseger, Benny Bailey, Kenny Wheeler, Willem Breuker, Misha Mengelberg, David Murray,the Metrople Orchestra, Robin Eubanks and a large number of top European musicians. Trumpeter Angelo Verploegen is a versatile player with a mellow tone who has worked with Gunther Schuller , Bob Brookmeyer, and extensively with the Houdinis. Trombonist Louk Boudesteijn is a major force with the Rotterdam Jazz Orchestra as its artistic director. Bassist Wiro Mahieu has been a busy session player who along the way has worked with Tineke Postma, Charlie Mariano, Kenny Wheeler, Bob Malach, Benny Bailey and numerous others.While each of the musicians is indispensable to Three Horns And A Bass, this group is very much Paul Van Kemenade’s dream. He wrote all the compositions and one assumes the arrangements. Each of the musicians have very attractive tones that are well utilized. The music, which is episodic and sometimes cinematic, blends together arranged ensembles with solos and jammed sections so well that it is difficult at times to know what is improvised and what is written out. Many of the solos are such a logical part of the music that they often sound arranged even though they probably are spontaneous.The individual improvisations are built off of both the chord changes and the arrangements.Many of the individual statements are brief and overlap with those of the other musicians. As in Charles Mingus’ music, it is not unusual to hear the three horns all soloing together yet they never seem to clash, generally sounding as if they have a common purpose. While there are heated sections in sone of the arrangements and even short stretches that are free, the music is generally rhythmic, lyrical, melodic and both pleasing and creative. And there is no point during this enjoyable CD where one misses the piano or drums.It all sounds very complete. In a certain mood is a quiet gem. (Scott Yanow)

Cadence magazine (USA) august 2015

His music here is tasty and swinging, with nice arrangements and sumptuous harmony throughout. He’s got a lovely rasp to his tone, a deep soulful melancholy that looks back to jazz’s earliest days even as it sounds wholly contemporary. And he writes for maximum impact of both individual and ensemble work, making for music that’s resourceful, tasteful, sensitive, and inventive throughout. The group plays with its own puckish identity front and center despite the varied material. Each piece on this succint album has a different language and identity, and I found it it very refreshing overall. (Jason Bivins)

DMG newsletter january 23th 2015 (NY USA)

PAUL VAN KEMENADE’S THREE HORNS AND A BASS – In a Certain Mood (Kemo 012; Netherlands) Featuring Paul Van Kemenade on alto sax & compositions, Angelo Verploegen trumpet & flugelhorn, Louk Boudesteijn on trombone and Wiro Mahieu on double bass. Mr. Kemenade keeps pretty busy in several bands with all types of great Êplayers like Han Bennink, Ray Anderson… I listened to this disc earlier in the week and thought it was great even without a drummer, the bassist is the entire rhythm section & the entire quartet is superb. Longer review next week.

Draaiomjeoren (NL) december 2014

Altsaxofonist Paul van Kemenade heeft altijd een voorkeur gehad voor ongebruikelijke combinaties – van instrumenten en van stijlen. Denk aan zijn meesterlijke integratie van leden van het renaissancekoor Cappella Pratensis op de albums ‘Close Enough’ en ‘Kaisei Nari’. Zijn groep Three Horns And A Bass, die groeide uit Two Horns etc. (toen nog met trompettist Eric Vloeimans), herbergt trompet, trombone, altsax en contrabas. Van Kemenade slaat hier een brug tussen improvisatie en kamermuziek. Stukken als ‘WhatsAppening’ en ‘Freeze! 4.0’ belichamen dit huwelijk nog het meest overtuigend. Met zijn trefzekere attaque schittert trombonist Louk Boudesteijn in die laatste compositie. De voorliefde van de saxofonist voor style hopping uit zich voorts in de collectieve improvisaties die naar de klassieke New Orleans-stijl verwijzen en, een enkele keer, naar zijn evocatie van het majestueuze Johnny Hodges-geluid. ‘Lapstop’ begint met een repeterend figuurtje, dat in de Kleine Zaal van het Amsterdamse Concertgebouw niet zou misstaan. Het ontlaadt zich in een swingende passage met Angelo Verploegen op de Miles Davis-toer, op gestopte trompet. In het aan Van Kemenades dochter opgedragen ‘Mex’ hoor je (hoor ik) het aarzelend bewegen van een klein kind. Heel in de verte hoor ik ook ‘Dat Dere’ van Bobby Timmons en Oscar Brown Jr., dat een vergelijkbare thematiek heeft. Zó schattig, die ouders. (Eddy Determeyer)

Jazzenzo (NL) december 2014

De ziel van het kwartet Three Horns and a Bass wordt al in het eerste nummer, het titelstuk van de nieuwste cd van Paul van Kemenade, blootgelegd. ‘In A Certain Mood’ is daarbij niet zomaar een titel: hij legt de bedoelingen van de componist en altsaxofonist anno 2014 in de prachtigste klanken aan de luisteraar uit. Daarmee heeft die ‘certain mood’ bij Paul van Kemenade c.s. een permanent karakter gekregen. Het uitstallen van voornoemde intenties zit hem vooral in de opbouw van het stuk. De instrumenten dienen zich een voor een aan, om daarna op een razend knappe wijze, uiterst melodieus, in elkaar op te gaan. Dat gebeurt verderop ook nog een aantal keren, maar in ‘In A Certain Mood’ verloopt alles zo organisch, dat je al aan dit begin kunt afhoren hoeveel kwaliteit de cd gaat bevatten. Aan diversiteit ontbreekt het nooit bij de muziek van Paul van Kemenade. Op dit nieuwe album is daar evenzeer sprake van, met de kanttekening dat het lijkt of de onderlinge verscheidenheid hier nog groter is. Aan de stukken kan het niet liggen; ‘Lapstop’, ‘Mex’ en ‘Cool man, Coleman’ bijvoorbeeld, zijn al ouder en vaker opgevoerd. De reden moet gezocht worden in de prachtige instrumentatie: trompet, trombone en altsaxofoon klinken vrijwel nergens zo homogeen, naturel en prikkelend als in de Van Kemenade-opstelling. Ze voegen een intrinsieke meerwaarde toe aan het zo bekende Van Kemenade-concept: indringende, lyrische uitgangspunten, die uitmonden in wild open bloeiende improvisaties voor zowel de groepsleden als het collectief dat ze op dat moment op de lessenaars heeft.
Paul van Kemenade loopt intussen al een dikke 35 jaar mee in het milieu van de Nederlandse improvisatiemuziek. Een mens zou zich kunnen afvragen waar de altijd kaarsrecht overeind blijvende schoonheid van zijn composities en de krachtdadige uitvoeringen ervan, vandaan komen. Misschien zit het antwoord wel besloten in het inlegboekje van ‘In A Certain Mood’. Het boekje bevat namelijk korte muzikale biografieën van de bandleden en begint bij ieder met hun ‘taak’omschrijvingen.  Dat gaat als volgt. Angelo Verploegen: trompettist, producer, docent. Louk Boudesteijn: trombonist, componist, producer. Wiro Mahieu: basgitarist, contrabassist, componist, docent, organisator. Paul van Kemenade: altsaxofonist, componist, organisator, producer. Een opeenstapeling van karakteristieken, die maakt dat je niet anders kunt concluderen dan dat hier sprake is van zwaargewichten. Uitkomend in de topklasse van de improvisatiemuziek. En dáár komt al die schoonheid vandaan. (Rinus van der Heijden)

Jazzquad (RUS) 10.01.2015

Альт-саксофонист Пауль ван Кеменаде – один из видных представителей голландской школы нового джаза, одной из наиболее ярких в Европе. Этого музыканта отличает необычайная творческая активность. Пауль играл со множеством американских и европейских знаменитостей, участвовал в записи более, чем полусотни дисков, причем в очень многих случаях – в качестве лидера, его музыка удостаивалась хвалебных рецензий в самых авторитетных изданиях, а сам он собрал немалый урожай различных престижных наград. Некоторые из проектов Пауля ван Кеменаде уже попадали в поле зрения нашего сайта, рецензии на них можно найти на наших электронных страницах, «вбив» имя музыканта в окошко «поиск». Был среди них и представляемый сегодня проект Paul van Kemenade’s Three Horns And A Bass. Правда, в альбоме Kaisei Nari (2012), где Пауль объединил записи разных своих коллективов, пьес в исполнении Three Horns And A Bass было только две. Зато сейчас полномасштабный альбом In A Certain Mood дает возможность более детально познакомиться с этим проектом.
О формате проекта исчерпывающе говорит его название. В состав этого квартета вместе с ван Кеменаде входят трубач Анджело Верплоген, тромбонист Люк Бодестейн и басист Виро Махье. Состав, согласитесь, не тривиальный, и музыку ван Кеменаде (все пьесы написаны лидером коллектива) тоже тривиальной не назовешь. Здесь позволю себе небольшое отступление. Знаю людей, которых отпугивает уже само понятие «авангардный джаз»: «Ах, это так сложно, заумно, чересчур серьезно…» Лекарством от подобных предубеждений прекрасно может послужить альбом In A Certain Mood. Во-первых, надо просто забыть и слово «авангард», и даже слово «джаз», тем более, что особых родственных связей с американской джазовой традицией в широком смысле этого слова в музыке ван Кеменаде не прослеживается – разве лишь привет отцу фри-джаза в названии пьесы Cool Man, Coleman. Во-вторых, достаточно без предвзятости прослушать, скажем, WhatsAppening, чтобы убедиться, что «стр-р-р-ашный» авангард вполне способен быть легким и приятным для восприятия, содержать немалую толику музыкального юмора и принимать облик, так сказать, «авангарда с человеческим лицом». Лиричная тема, исполняемая тремя духовыми в унисон в начале пьесы, затем переходит в некую юмористическую реминисценцию на тему старого джаза, круто меняет направление к современности, чтобы в финале вновь обрести черты гротеска. А уже в следующей пьесе Freeze! 4.0 вы, возможно, с удивлением, обнаружите почти академическое вступление.
Каждый из трех духовиков группы – отличный мастер своего инструмента, у каждого есть и эффектные сольные партии (я бы отдельно отметил звучание альт-саксофона и тромбона в финальной пьесе с также не очень серьезным названием Spaghetti Stress). Но, на мой взгляд, «изюминка» проекта именно в хитросплетениях голосов трех инструментов при очень мягкой, почти пунктирной ритмической линии, проводимой контрабасом. Если же говорить о моем персональном фаворите альбома, то это будет Lapstop, где все участники квартета были особенно хороши. Разумеется, каждый слушатель, найдет в альбоме самое интересное по своему вкусу, но в том, что талант и творческая фантазия Пауля ван Кеменаде и его коллег будет оценена по достоинству – я уверен.

Translation Russian review Jazzquad into Dutch

Altsaxofonist Paul van Kemenade is één van de vooraanstaande vertegenwoordigers van de Nederlandse school voor nieuwe jazz, één van de meer levendige scholen in Europa. Als muzikant onderscheidt hij zich door zijn ongewoon scheppende activiteit. Paul speelde met een groot aantal Amerikaanse en Europese beroemdheden, nam deel aan de opnames van meer dan vijftig platen (waarbij vaak in een leidende rol ), zijn muziek kreeg lovende kritieken in toonaangevende bladen en hijzelf ontving een behoorlijk aantal verschillende prestigieuze prijzen. Enkele projecten van Paul van Kemenade zijn al door onze site opgepikt, en de recensies daarvan kunt u vinden door de naam van de muzikant in het zoekvenster op de site in te voeren. Onder deze besproken projecten bevindt zich ook het huidige project Three Horns And A Bass van Paul van Kemenade. Daarbij moet wel gezegd worden dat Three Horns And a Bass op het album Kaisei Nari (2012), waar Paul opnames van verschillende van zijn collectieven samenbracht, maar met twee stukken vertegenwoordigd is. Daarom geeft het complete album In A Certain Mood de mogelijkheid om uitvoeriger met dit project kennis te maken. De projectnaam geeft al veel informatie prijs over het format. Naast van Kemenade bestaat het kwartet uit trompettist Angelo Verploegen, trombonist Louk Boudesteijn en bassist Wiro Mahieu. We kunnen het erover eens zijn dat deze samenstelling niet alledaags is en ook de muziek van van Kemenade (alle stukken zijn door hem als leider van het collectief geschreven) kun je niet alledaags noemen. Ik zou hier graag een kleine zijsprong willen maken. Ik ken mensen die alleen al van het begrip “avantgardistische jazz” schrikken: “Ach, dat is zo moeilijk, onbegrijpelijk en door en door serieus…”. Tegen dit soort vooroordelen kan het album In A Certain Mood uitstekend als geneesmiddel dienen. Allereerst moet je het woord “avantgarde” gewoon vergeten en zelfs het woord “jazz”, te meer omdat van Kemenade in zijn muziek niet speciale banden met de Amerikaanse jazztraditie in brede zin van het woord opzoekt – op wellicht de groet aan de vader van de “free jazz”, Coleman, na door de naamgeving van het stuk Cool Man. Ten tweede hoef je alleen maar zonder vooringenomenheid bijvoorbeeld het nummer WhatsAppening te beluisteren om je ervan te overtuigen dat die “vr-r-reselijke” avantgarde uitstekend in staat is om licht en aangenaam in het gehoor te liggen, een aanzienlijke dosis muzikale humor bevat en de vorm kan aannemen van, laten we zeggen, “avantgarde met een menselijk gezicht”. Het lyrische thema dat door de drie blazers aan het begin van het stuk tot uitdrukking wordt gebracht, gaat over in een zekere humoristische reminiscentie aan het thema van de oude jazz, verandert dan abrupt in de richting van hedendaagse jazz, om in de finale opnieuw groteske vormen aan te nemen. En al in het volgende stuk Freeze! 4.0 kunt u waarschijnlijk, met verbazing, een bijna academische aanvang ontdekken.
Elk van de drie blazers uit de groep beheerst zijn instrument op meesterlijke wijze en ieder heeft ook effectieve solopartijen (ik wil hier in het bijzonder de klank van de altsaxofoon en de trombone in het slotstuk noemen met de al evenmin serieuze titel Spaghetti Stress). Maar, in mijn ogen ligt de schoonheid van dit project in de slimme vervlechting van de stemmen van de drie instrumenten, daarbij begeleid door een zeer zachte, bijna gepuncteerde ritmische lijn van de contrabas. Als ik mijn persoonlijke favoriet van dit album zou moeten kiezen, is dat Lapstop, een nummer waarin de vier bandleden vooral goed waren. Het spreekt voor zich dat elke luisteraar zelf wel het meest interessante naar zijn smaak op dit album zal vinden, maar dat het talent en de scheppende fantasie van Paul van Kemenade en zijn collega’s op waarde zal worden geschat – daarvan ben ik overtuigd.

Salt Peanuts (NO) 13.01.2015

Rotterdam-saksofonisten Paul van Kemenade har de senere årene gjort flere interessante prosjekter, bl.a. en plate med forskjellige duoer. Nå er han ute med en kvartettplate bestående av Angeløo Verploegen (tp, flh), Louk Boundesteijn (tb) og Wiro Mahieu (b). Selv leder han det hele med utsøkt altsaksofonspill. Han har selv gjort alle komposisjonene i 10 låter som ligger et godt stykke unna det vi har vant til å få servert fra Nederlenderen.

Det starter med tittelsporet, som nesten låter som en klassisk blåserkvartett, men hele veie med jazzens 60-tall i bakgrunnen. Det går over i den sprelske «Lapstop» hvor de tre blåserne virkelig får vist seg fram. En morsom låt, som jeg er overbevist om at musikerne har hatt det moro med å spille inn. Musikerne befinner seg ti9l daglig i det friere uttrykket, men beviser her at de har historien inne. Trompeteren Angelo Verploegen spiller for eksempel også med bandet Flex Bent Braam, et av Nederlands mest frittgående ensembler.

Trombonist Louk Boundesteijn leder til daglig sin egen sekstett, Fullduplexx og spiller fast med Metropole Orchestra. Bassist Wiro Mahieu leder sin egen basstrio Low Motion Trio, pluss at han deltar i mange studio sessions og spiller i flere av Kemenades prosjekter. Kemenade har, som sagt en rekke soloprosjekter gående, pluss at han bl.a. spiller i Trio Kaisei med pianisten Aki Takase og trommeslageren Han Bennink. Til sammen låter dette aldeles strålende. Det er fire musikere som hele veien føler hverandre på tennene, men som følger Kemenades komposisjoner akkurat slik han vil at det skal gjøres. Og når de forskjellige musikerne slipper til med soloer, så låter det som om de fire aldri har gjort annet enn å spille sammen. Det hele låter tett og fint, og alle spiller med stor overbevisning. Kemenade skriver fine og interessante komposisjoner, og med disse musikerne på laget så må det nesten bli bra. For dette er ikke frijazz slik vi kjenner det fra en del andre nederlandske konstellasjoner. Dette er nedskrevet musikk, som de fire musikerne mestrer på en fortreffelig måte. Arrangementene er nydelig gjort, og all musikken må være skrevet spesielt for disse musikerne. Komposisjonene varierer mye, noe som gjør plata både spennende, morsom og ytterst interesant. Og som kammermusikk med hang til frijazz, fungerer det over all forventning. Hvis du kan tenke deg World Saxophone Quartet gjort for altsaksofon, trompet, trombone og bass i stedet for fire saksofoner, så skjønner du kanskje litt hvor dette tar veien.

Kemenade har en tendens til å overraske nesten hver gang det kommer en ny plate fra hans hånd. Og denne gangen synes jeg nesten han overgår seg selv. (Jan Granlie)

Jazzflits 25 januari 2015 nr 231

Op ‘In A Certain Mood’, de nieuwe cd van Paul van Kemenade’s Three Horns and a Bass staat kamerjazz van hoog niveau. Saxofonist Van Kemenade, trompettist Angelo Verploegen, trombonist Louk Boudesteijn en de zeer flexibele bassist Wiro Mahieu hebben een album gemaakt met intelligent uitgevoerde muziek. ‘De cd is een schitterend geïmproviseerd weefwerk ’ Drie stukken op de cd stonden eerder op Van Kemenade’s veelzijdige album ‘Close Enough’ (uit 2010). Wel zijn ze opnieuw gemixed. Van Kemenade’s wiegelied voor een balorig jongetje (‘Lullaby for a petulant guy’) liegt er niet om. Het is nauwkeurig weefwerk in de beste improvisatietraditie. In de tweede helft van het stuk weet Van Kemenade op zijn bekende lyrische wijze rust in het joch te brengen. Zijn ‘Freeze 4.0’ is de vierde versie van deze compositie. Als ‘Vis, man, zee’ stond het stuk op een cd die zangeres Ineke Vandoorn en gitarist Marc van Vugt met het Metropole Orkest maakten. En met zijn oude kwintet en drie Zuid-Afrikaanse musici nam Van Kemenade het op voor het album ‘Zvinoshamisa’. Versies uit de jaren 1999 en 2001. Nu is er dan deze nieuwe en mooi strakke uitvoering. Met zijn vieren hebben ze minder tijd nodig om toch tot de kern te komen. In ‘Mind the Gap’ heeft Wiro Mahieu rust. Dan speelt het trio. Met opvallend veel rusten in de partituur. Daarmee wordt de pointillistische compositie bijna moderne klassiekemuziek. ‘In A Certain Mood’ is door de nauwkeurige samenwerking van de vier musici een schitterend geïmproviseerd weefwerk. (Hessel Fluitman)